Podczas dzisiejszego poranka oglądając walke Floyda z Canelo przez dobre 5 rund zastanawiałem się dogłębnie z kim właściwie Floyd może walczyć z jakimkolwiek ryzykiem.Ostatnim bokserem który był w stanie nawiązac wyrównaną walke z Floydem był Oscar De La Hoya ale to było w 2007 roku. Czy mimo 36lat na karku a za to genialnej techniki i szybkości jest ktoś kto mógłby wymazać mu zero z rekordu w najbliższych 3walkach po których być może "Piękniś" zakończy kariere wywpełniając umowe ze stacją Showtime?

Właściwie musimy sobie odpowiedzieć na jedno pytanie !
-Co powinien mieć bokser który mógłby Floyda wypunktować lub znokautować ?

1.Może doświadczenie ?
Jeżeli powiemy że Alvarez je posidał to ten ataut odpada. Ale oprócz Młodego w 2009 powracający Floyd podjął walke z innym meksykaninem jak już wiadomo z popularnym i niesamowicie doświadczonym Manuelem Marquezem - jak walka się skończyła? wiemy wszyscy. Marquez również jak jego młodszy rodak był całkowicie bezradny a Floyd dał świetny popis swoich umiejętności doskonale punktując go z dystansu i również spowodawać że rywal staje sie bezbronny.
Nasuwa mi się tylko jedno nazwisko które odpowiada mi na to pytanie ale to zaraz...
2.Może ktoś z nienaganną techniką i silnym ciosem ?
Kimś takim był moim zdaniem Shane Mosley ,który oprócz silnego ciosu posiadał też ogromne ringowe doświadczenie o którym pisałem wyżej. Oprócz zamroczenia Floyda który był poważnie zmieszany po tym ciosie "Sugar" w całej walce nie zrobił już kompletnie nic. Liczyłem wtedy na Mosleya a Floyd go po prostu bez trudu ogrywał do końca walki wygrywając bardzo wysoką punktacją u wszystkich sędziów.
Kolejnym siłaczem z dobrymi walkami na koncie był Miguel Cotto. Napsuł "Money'owi" sporo krwi rozkwaszając nos i zmuszając go do ofensywy. Rund było wiele wyrównanych choć myślę że wszystkie Floyd przechylał na swoją strone a jednak sędziowie słusznie punktowali przypisując tylko 2-3 rundy "Junito" który nie we wszystkich rundach potrafił zarysować swojej przewagi i często obrywał bite z defensywy lewe i prawe haki Floyda.
I znów nasuwa mi się to samo nazwisko odpowiadające mi na drugie pytanie.
3.Może ktoś z doskonałą ofensywą która mogła by przełamać w końcu przełamać Floyda i doprowadzić do niespodzianki ?
Pomijając Migeula Cotto którego opisałem wyżej można powiedzieć że kimś takim był Ricky Hatton. Anglik zacząl walke całkiem dobrze już w pierwszych sekundach walki powodując że Floyd zgubił grunt pod nogami. Atakował niczym lew, Floyd właściwie nie napierał na Rickiego który szarżował na "Pretty Boya" z grożnymi atakami którymi potrafił skończyć przed czasem m.i.n Lusia Castillo czy Kostye Tszyu.
Ricky mimo wspaniałego dopingu i woli zwycięstwa został ogrywany z rundy na runde ciosami prostymi Floyda by póżniej zostać brutalnie znokautowanym w 10 rundzie zdążając jedynie zabrać Mayweatherowi 2-3 rundy przy tym tracąc zero w rekordzie jak Canelo wczoraj.
I znowu to samo nazwisko wchodzi mi do głowy ..
4.Ktoś utalentowany , młodszy i prężniejszy od Floyda ?
A jest ktoś taki kto może pokazać Floydowi że jest za stary ? Młody Ortiz który całkiem odważnie walczył z Floydem w końcowym etapie walki wolał sie z Mayweatherem poprzytulać 10razy a przedtem sypnąc mu z bańki. Zgodnie z regulaminem i powiedzeniem "oko za oko" Ortiz odpadł w 4rundzie. Jednak bokser młodszy i utalentowany zdecydowanie bardziej od Ortiza posiadający nawet dużo więcej walk na koncie swoją szanse miał wczoraj i jak to określił Pindera "Walka profesora z uczniem".
Nazwisko którym podsumowuje każde pytanie może nie jest pierwszej młodości ale na pewno niezwykle utalentowane.

A teraz spójrzmy na czołówke kategorii junior półśredniej , półśredniej i junior średniej. Biorąc jedynie pod uwage bokserów z grupy Golden Boy z oczywistych powdów.

Zacznijmy od Junior półśredniej.
Niedawna Bestia Mathysse został wczoraj ograny przez Dannego Garcie i jego groźne ciosy już właściwie nie były takie gróźne nie mówiąc już o ich skuteczności.
Może Danny Garcia ? -Twarda głowa , silny cios , dobra oborna czemu nie ? choć myślę że Floyd z łatwością wykorzystał by to że Danny lubi stanąc w miejscu ale na pewno mogła by być to jedna z trzech walk które Floyd ma jeszcze wypełnić na stacji ShowTime ale nie daje Swiftowi większych sznas.
Peterson ? Morrales ? - nie nie.. oni niech zostaną na miejscu.

No to półśrednia na ruszt.
Keith Thurman to doskonały prospekt tylko co on by mógł Floydowi zaoferować ? moim zdaniem tyle co Alvarez. Szkoda zera w rekordzie skoro można wiązać nadzieje na przyszłość.
Devon Alexander ? ta walka miała dojśc do skutku teraz w maju jednak opina publiki była jednoznacza i wybór Devona na przeciwnika został po prostu wygwizdany. Sądze że Devon został by ograny 12-0.
Amir Khan hm.. myślę że do tej walki tak czy siak dojdzie bo Floyd nie wyraża sprzeciwu a wyraża chęci. Khan to będzie łakomy kąsek z dosyć dobrym nazwiskiem i nie tak trudnym zagrożeniem na walke pożegnalną.
-myślę że tutaj zagrożenia nie ma.

junior średnia.
Carlos Molina - no jest mistrzem .. ale nie bądzmy śmieszni.

a co takiego dzieje się w półśredniej ?
Marquez walczy z Bradleyem. O ile ten drugi wygra to ich walka nie byłaby na pewno z tych gorszych opcji których za wiele nie ma. I tu zamyka sie krąg. Bo nawet czołówka tych trzech kategorii z poza GBP nie jest w stanie zagrozić Moneyowi bo kto ? Brook,Bundu,Maidana ? nie ten poziom..

Ale jest ktoś kto spełnia wszystkie warunki na pokonanie Floyda.
Zaliczył w sumie niedawno wpadke obrywając typowym Lucky Punchem w doskonałej walce w której wyraźnie zaczynał się rozkręcać a wcześniej został ograbiony ze zwycięstwa a środowisko bokserskie i tak patrzy na niego jak na podwójnie przegranego. Ten ktoś to nikt inny jak Filipińczyk Manny Pacqiao odwieczny rywal Floyda który spada w rankingach niczym w przepaśc. Jeżeli uda sie pokonać Riosa wróci do gry o duże stawki. Tylko czy ten dziad Arum pozwoli na tę walke ? A Jeżeli tak to czy Floyd się teraz zgodzi nie szukając wytłumaczeń jak w ostatnich latach kiedy to Manny był królem P4P ?
Oprócz niego nie ma przeciwników dla Floyda którzy mogą nieśc za sobą zagrożenie dla Moneya, Właściwie sensownych nazwisk też jest mało a wśród nich jest Danny Garcia który by i tak sobie z nim nie poradził.

Czekam na wasze opinie i propozycje.

Kategoria półśrednia jest bardzo specyficzna. Era braci Kliczków w wadze ciężkiej na dobre odebrała Amerykanom dominację w królewskiej kategorii trwającą prawie od początków istnienia zawodowego boksu. W tej sytuacji kręgi opiniotwórcze w USA ogłosiły, że waga ciężka jest nudna i „na bardzo słabym poziomie”. Jednocześnie nową „kategorią królewską” obwołano wagę półśrednią ze względu na obecność w niej najlepszego amerykańskiego boksera Floyda Mayweathera Juniora. Kiedy do tej samej wagi dotarł też w swym długim marszu od wagi muszej charyzmatyczny Filipińczyk Manny Pacquiao, pozbyto się wszelkich wątpliwości. Do półśredniej popłynęły olbrzymie pieniądze, o jakich bokserzy w innych wagach mogą sobie jedynie pomarzyć. Co prawda, zdecydowaną większość tych grubych milionów zgarnęli Mayweather i Pacquiao, ale nawet skromne ochłapy dla ich przeciwników ringowych wielokrotnie przekraczały gaże za walki mistrzowskie w innych kategoriach. Kiedy doszło do tego, że „bokser, który walczył z bokserem, który walczył z wielkim Floydem” miał niejako z góry zagwarantowane minimum 100 – 200 tys. USA za kilka swoich następnych walk, do półśredniej zaczęły ściągać tłumy bokserów z kategorii niższych tj. junior półśredniej i lekkiej. Sztucznie „nadmuchani” półśredni zdobyli przy tym szybko większość pasów, spychając autentycznych, naturalnych bokserów tej kategorii na zupełny margines i odcinając od mistrzowskich walk (często z pomocą sędziów, federacji bokserskich i mediów). W wyniku bokserskiej wędrówki ludów waga półśrednia jest obecnie kategorią bardzo silną. W ścisłej czołówce aż roi się od pięściarzy z najwyższej półki, a zaplecze rozbudowało się do wymiarów znacznie większych, niż to jest w kategoriach sąsiednich. Podobnie, jak junior półśrednia, również półśrednia zdominowana jest obecnie przez bokserów USA, z którym stara się rywalizować dość liczna grupa z Ameryki Łacińskiej i garstka Europejczyków.

KRÓL

Floyd Mayweather Jr (USA)
W przypadku Floyda Juniora można mówić o genetycznych predyspozycjach do boksu. Zarówno jego ojciec Floyd Senior, jak i stryjek Roger byli bardzo dobrymi bokserami zawodowymi. Mayweather Junior zdobył jako amator brązowy medal olimpijski w Atlancie w 1996 w kategorii piórkowej i wkrótce potem zadebiutował jako profesjonalista. Już 2 lata później został mistrzem świata WBC w super piórkowej, a następnie zdobywał pasy mistrzowskie w 4 kolejnych kategoriach tj. aż do junior średniej, w której pokonał w 2007 Oscara De La Hoyę, w 2012 Miguela Cotto i w 2013 Saula Alvareza. Mayweather jest niepokonany i powszechnie uważany za najlepszego boksera świata. Ba, są nawet tacy, którzy twierdzą, że jest najlepszym zawodnikiem w historii boksu. Floyd jest bokserem o wielkiej inteligencji ringowej i sprycie. Jego ulubiony styl walki to defensywa i dystans, ale jeżeli sytuacja w ringu tego wymaga, to potrafi przestawić się i atakować w półdystansie. Jest perfekcyjny technicznie i bardzo szybki, zarówno jeśli chodzi o ręce, jak i nogi. Ponieważ kondycja i odporność również są bez zarzutu, jedynym, co można mu zarzucić jest dość przeciętna siła ciosu.

ŚCISŁA CZOŁÓWKA

Juan Manuel Marquez (Meksyk)
40-letni Marquez ma w dorobku pasy mistrzowskie w wagach od piórkowej do junior półśredniej (w tej ostatniej w wersji interim WBO), a zapewne niedługo stanie przed szansą wywalczenia tytułu mistrzowskiego w półśredniej. Do historii boksu przejdą zapewne jego 4 walki z Mannym Pacquiao. Pierwsze z nich, stoczone jeszcze w wadze piórkowej zakończyło się remisem, a 2 kolejne (w super piórkowej i półśredniej) wygrał Filipińczyk, aczkolwiek mocno problematycznie. Ostatni z pojedynków, w grudniu 2012 Marquez wygrał przez ciężki nokaut. Meksykanin jest sztucznym półśrednim, a jego naturalna kategoria to waga lekka lub co najwyżej junior półśrednia. Boks Marqueza jest typowo latynoski tzn. ofensywny z inklinacjami do półdystansu i raczej bez używania ciosów prostych. Jego bardzo mocną stroną jest siła ciosu.

Timothy Bradley (USA)
Ze wzrostem 168 cm Bradley jest kolejnym bokserem, który dla kasy boksuje o jedną kategorię za wysoko. Był mistrzem świata WBO i WBC w junior półśredniej, a w 2012 zdobył pas WBO w półśredniej, wygrywając z Mannym Pacquiao po kontrowersyjnym werdykcie sędziowskim. W 2013 obronił pas w walce z Rusłanem Prowodnikowem, ale był bliski przegranej przez nokaut. Bradley jest bokserem o dużej sile fizycznej, która jednak nie przekłada się na siłę ciosu. Zazwyczaj boksuje ofensywnie i dąży do półdystansowej wymiany, ale w paru walkach pokazał, że jako boxer radzi sobie całkiem dobrze.

Devon Alexander (USA)
Alexandra parę lat temu okrzyknięto talentem na miarę Floyda Mayweathera Juniora. Było to po jego zwycięstwach nad Juanem Urango i Andrijem Kotelnikiem, które przyniosły mu dwa pasy mistrzowskie (IBF i WBC) w junior półśredniej. Wkrótce potem Alexander uległ jednak wyraźnie Timothy'emu Bradleyowi, ustępując mu przede wszystkim pod względem siłowym. Zgodnie z ogólnym trendem przeniósł się w 2012 do wagi półśredniej, gdzie odebrał pas IBF Randallowi Baileyowi. Alexander jest bokserem o dobrym wyszkoleniu technicznym preferującym walkę na dystans.

Manny Pacquiao (Filipiny)
Filipińczyk jest żywą legendą zawodowego boksu. Rozpoczynał karierę w najniższej kategorii, a na kolejnych jej etapach bywał mistrzem świata w muszej, super koguciej, super piórkowej, lekkiej, junior półśredniej (IBO), półśredniej i junior średniej. Ma na rozkładzie wielu wybitnych bokserów i dużo mówiło się o walce na szczycie pomiędzy Pacquiao i Floydem Mayweatherem Juniorem, do której jednak nigdy nie doszło. Pechowym dla mańkuta z Filipin okazał się rok 2012. Najpierw po bardzo problematycznym werdykcie przegrał z Timothym Bradleyem i stracił pas WBO w półśredniej, a następnie został ciężko znokautowany przez odwiecznego rywala, Juana Manuela Marqueza. Pacquiao jest bokserem ofensywnym, posiadającym bogaty repertuar ciosów i nokautujące uderzenie. Jak pokazały jednak niektóre walki, jego słabszą stroną jest obrona.

Adrien Broner (USA)
Broner to jeden z najbardziej utalentowanych współczesnych bokserów młodego pokolenia. Posiada zarówno błyskotliwą technikę, dobrą szybkość, jak i bardzo silny cios. W młodości zdarzało mu się za bardzo na ten cios polować, ale z czasem coraz bardziej przeistaczał się w boksera kompletnego, bez słabych punktów. Czarnoskóry Amerykanin w pięknym stylu sięgnął po pasy WBO w super piórkowej i WBC w lekkiej, by nagle przeskoczyć dwie kategorie w górę i odebrać Paulowi Malignaggiemu pas IBF w półśredniej. Ta zwycięska walka pokazała jednak dobitnie, że półśrednia jest dla Bronera kategorią ewidentnie za wysoką, w której traci wiele ze swoich atutów.

Kell Brook (Wielka Brytania)
Ciemnoskóry Brytyjczyk to jeden z niewielu autentycznych półśrednich w ścisłej czołówce. Jest typowym boxerem i walczy w sposób niezwykle widowiskowy, imponując zarówno doskonałą techniką, jak też szybkością,ruchliwością i siłą ciosu na przyzwoitym poziomie. W jednej z walk (z Carsonem Jonesem) zawiodła go kondycja, ale już w następnych pojedynkach wyeliminował ten mankament. Brook jest niepokonany, ale ma na rozkładzie wyłącznie średniaków ewentualnie bokserów schyłkowych. Do tej pory nie miał okazji sprawdzenia się z najlepszymi.

Keith Thurman (USA)
Młody Amerykanin stanowi największą nadzieję na odzyskanie przez naturalnych bokserów tej kategorii prymatu z rąk przybyszów z niższych kategorii. Na razie zdobył pas interim WBA po zwycięstwie przez ko w 10 rundzie nad Diego Gabrielem Chavesem. Thurman jest niepokonanym królem nokautu, z którym jedynie 2 przeciwników wytrzymało pełen dystans. Boksuje na pograniczu stylów boxera i sluggera.

Leonard Bundu(Włochy)
Czarnoskóry Włoch rodem z Sierra Leone zasługuje na miejsce w ścisłej czołówce, pomimo że jest tylko mistrzem EBU i nigdy nie dostał możliwości stoczenia pojedynku z bokserem wysokiej klasy o pas mistrza świata. Podobnie jak Brook, Bundu nie miał dotąd szansy pokazania światu swoich nieprzeciętnych umiejętności bokserskich, na które składają się m.in. perfekcyjna technika (w tym częste zmiany pozycji i tempa walki), szybkość, mobilność i odporność. Włoch jest zawodnikiem zaawansowanym wiekowo, który pomimo dość kiepskich warunków fizycznych z upodobaniem boksuje na dystans.

Robert Guerrero (USA)
Podobnie jak Broner, Guerrero to naturalny bokser wagi lekkiej, którego parcie na kasę przygnało do kategorii półśredniej. Zdobył pas interim WBC po wygranej z Selcukiem Aydinem, a następnie zaskakująco łatwo obronił go w starciu z Andre Berto. Dopiero sam wielki Floyd Mayweather Jr okazał się dla niego przeszkodą nie do sforsowania. Guerrero był przedtem mistrzem świata IBF w super piórkowej oraz posiadał pasy interim WBA i interim WBO w lekkiej. Poza porażką z Mayweatherem przegrał jeszcze tylko raz, z Gamalielem Diazem w 2005. Jest mańkutem o nieprzeciętnej inteligencji ringowej. Nie ma ewidentnie słabych punktów i w zależności od przeciwnika może walczyć jako boxer lub jako swarmer.

Marcos Rene Maidana (Argentyna)
Maidana przez wiele lat skutecznie boksował w wadze junior półśredniej, pokonując wielu dobrej klasy rywali (Victor Ortiz, DeMarcus Corley, Erik Morales) i ulegając jedynie Andrijowi Kotelnikowi i Amirowi Khanowi. Prze dłuższy czas był w tej wadze mistrzem interim WBA, a w końcu dobił się także do regularnego tytułu WBA. Po przejściu do półśredniej zaczął od porażki w kiepskim stylu z Devonem Alexandrem, ale potem pokonał przed czasem Jesusa Soto Karassa i Josesito Lopeza. Maidana jest bokserem ofensywnym na pograniczu swarmera i sluggera. Dysponuje bardzo mocnym uderzeniem i niezłą szybkością, ale można mieć zastrzeżenia do jego wyszkolenia technicznego.

SZEROKA CZOŁÓWKA

Chris van Heerden (RPA)
Van Heerden to jeden z tych prawdziwych półśrednich, którzy nie mogą przebić się do wielkich walk. Na razie Afrykaner musi więc zadowolić się pasem IBO i zwycięstwami nad takimi rywalami, jak Kaizer Mabuza, Sebastian Anders Lujan i Matthew Hatton. Van Heerden jest bojowym swarmerem, a jego największe zalety to szybkość, kondycja i odporność.

Jesus Soto Karass (Meksyk)
Najlepszy reprezentant Meksyku w wadze półśredniej zyskał sobie uznanie kibiców za bojowość i ambicję, chociaż nie zawsze idą one w parze z dobrą taktyką. Soto Karass ma dość dobre warunki fizyczne i dobrze sobie radzi, boksując na dystans. W ferworze walki często jednak wdaje się w półdystansowe ringowe wojny, na czym czasami źle wychodzi. Po całej serii porażek w latach 2009 – 2012 Meksykanin mógł być uważany za boksera rozbitego i schyłkowego, ale odniesione w dobrym stylu zwycięstwa w 2013 nad Selcukiem Aydinem i Andre Berto pokazały, że nadal trzeba się z nim liczyć.

Luis Carlos Abregu (Argentyna)
Abragu jest bokserem o dobrych warunkach fizycznych i mocnym ciosie, na którym bazuje jego boks. Argentyńczyk jest typowym sluggerem i ma bardzo wysoki procent zwycięstw przed czasem. W bilansie ma jedną porażkę z Timothym Bradleyem i zwycięstwa nad solidnymi średniakami, jak Richard Gutierrez, Thomas Dulorme i Antonin Decarie. W pojedynku z tym ostatnim Abregu wywalczył pas WBC Silver.

Jessie Vargas (USA)
Vargas jest bokserem młodym i niepokonanym, ale przylgnęła do niego opinia ulubieńca sędziów, którzy niesłusznie wypunktowali na jego korzyść pojedynki z Josesito Lopezem i Wale Omotoso. W ringu Vargas jest dość nijaki, bez słabych, ale i bez mocnych punktów. Prezentuje trudny do zdefiniowania mało efektowny styl boksu.

Randall Bailey (USA)
Zbliżający się do 40. Bailey był mistrzem świata WBO w junior półśredniej w latach 1999-2000 i króciutko mistrzem interim WBA w tej samej wadze w 2002. Poza tym walki o pasy mistrzowskie przegrywał. Niespodziewanie w 2012 znokautował „lucky punchem” Mike'a Jonesa i przez 4 miesiące do porażki z Devonem Alexandrem dzierżył pas IBF w półśredniej. Bailey jest typowym sluggerem bazującym na potężnym uderzeniu. Techniką i szybkością nie imponuje.

Paul Malignaggi (USA)
Malignaggi to kolejny sztuczny półśredni, któremu na krótko udało się nawet zdobyć pas WBA w tej kategorii po zwycięstwie nad Wiaczesławem Senczenką. Utracił go po paru miesiącach na rzecz Adriena Bronera. Wcześniej w latach 2007 – 2008 był mistrzem IBF w swojej naturalnej kategorii junior półśredniej. Malignaggi jest swarmerem o dobrej szybkości, niezłej technice, ale kiepskiej sile ciosu.

Frankie Gavin (Wielka Brytania)
Wywodzacy się spośród Irish Travellers Gavin był mistrzem świata amatorów w 2007, ale jako zawodowiec przez kilka lat nie błyszczał. Dopiero niedawne zwycięstwa nad Juniorem Witterem i Dentonem Vassellem sprawiły, że ponownie zaczął być uważany za nadzieję brytyjskiego boksu. Gavin jest niepokonany, ale słabo sprawdzony. Jego styl walki jest niejednorodny, ale z przewagą cech sluggera.

Kevin Bizier (Kanada)
Bizier to niepokonany silnie bijący osiłek, któremu jak dotąd nie przeszkadzają nawet bardzo krótkie, jak na boksera ręce (163 cm zasięgu). Kanadyjczyk nokautuje większość rywali, demonstrując w ringu dynamikę i pewność siebie. Wśród jego dotychczasowych ofiar brak głośnych nazwisk.

Wiaczesław Senczenko (Ukraina)
Senczenko to bardzo rutynowany bokser, który pas WBA zdobył w sposób bardzo szczęśliwy, a stracił w sposób głupi, ulegając Paulowi Malignaggiemu na skutek kontuzji. Zrehabilitował się częściowo za tę wpadkę, kończąc efektownym nokautem marzenia Ricky'ego Hattona o powrocie na ring. Senczenko najchętniej boksuje na dystans i dysponuje przyzwoitą siłą ciosu.

Victor Ortiz (USA)
Ortiz to spory, ale na razie nie spełniony talent. Ten silny fizycznie swarmer po zwycięstwie w ringowej wojnie z Andre Berto i zdobyciu pasa WBC otrzymał szansę walki z Floydem Mayweatherem i zmarnował ją w bardzo głupi sposób. Wcześniej przegrał też z Marcosem Rene Maidaną, a później z Josesito Lopezem. Od ponad roku nieaktywny.

Mike Jones (USA)
Mike Jones to jeden z największych pechowców wśród bokserów. W czerwcu 2012 walczył z Randallem Baileyem o pas IBF i po 9 rundach prowadził różnicą 8-9 punktów u wszystkich sędziów. W 10 rundzie dał się jednak trafić rywalowi „lucky punchem” i w efekcie przegrał w 11 przez tko. Wcześniej był niepokonany i uchodził za boksera kompletnego o świetnych warunkach fizycznych (po 183 cm wzrostu i zasięgu). Od czasów porażki z Baileyem nieaktywny.

Wale Omotoso (Australia)
Omotoso pochodzi z Nigerii i jest bokserem bardzo silnym fizycznie, co przekłada się na siłę ciosu i odporność. Preferuje walkę na dystans i może się poszczycić świetnym balansem. Ma w dorobku same zwycięstwa i niezasłużoną porażkę z Jessiem Vargasem.

Diego Gabriel Chaves (Argentyna)
Chaves zdobył w 2012 pas interim WBA, nokautując już w 2 rundzie Ismaela El Massoudiego. Rok później ten argentyński król nokautu stracił tytuł, ulegając przez ko w 10 rundzie amerykańskiemu królowi nokautu Keithowi Thyrmanowi. Chaves jest typem ofensywnego sluggera. Do czasu pojedynku z Thurmanem był niepokonany.

Ionut Dan Ion (Rumunia)
Rumun znany na ringach pod przydomkiem Jo Jo Dan to jeden z najbardziej nie docenianych bokserów tej kategorii. Dysponuje znakomitą technika i dużą szybkością, co sprawia, że boksuje bardzo widowiskowo. Preferuje walkę na dystans. Jego jedyne dwie porażki z Selcukiem Aydinem to efekt stronniczości sędziów.

Brad Solomon (USA)
Podobnie jak wielu innych naturalnych półśrednich również Solomon nie dostał do tej pory szansy walki o dużą stawkę. Szkoda, bo jest bokserem niepokonanym i doskonale prezentującym się w ringu. Czarnoskóry Amerykanin lubi walczyć na dystans, ale nie unika też wejść do półdystansu. Jest bardzo dobrze wyszkolony technicznie, lecz niezbyt silny fizycznie.

Ed Paredes (USA)
Paredes to silny fizycznie Mulat lubiący boksować na dystans. Ma ładnie prezentujący się bilans ze sporym procentem nokautów, aczkolwiek wygrywał co najwyżej ze średniakami lub bokserami schyłkowymi. Na początku kariery zanotował 2 przypadkowe porażki, a w 2009 uległ na punkty Carlosowi Molinie

Witalij Demianienko (Kazachstan)
Demianienko jest z pochodzenia Ukraińcem i synem wicemistrza olimpijskiego z Moskwy 1980 Wiktora Demianienki. Na zawodowym ringu jest niepokonany. Stoczył sporo walk w USA, ale co najwyżej z przeciętniakami. Jest silnym fizycznie mańkutem zazwyczaj boksującym na dystans.

Shawn Porter (USA)
Porter przeplata walki w junior średniej i półśredniej, gdzie pokonał m.in. Alfonso Gomeza i Raya Robinsona i Julio Diaza. Ma zaledwie 170 cm wzrostu i jest typowym swarmerem. Porter jest szybki i ma czym uderzyć. Na razie jest niepokonany.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Jose Zepeda (USA)
Zepeda jest meksykańskiego pochodzenia i boksuje przeważnie w Meksyku. W ciągu niespełna 4 lat kariery porozbijał kilkunastu przeciwników, nie koniecznie bumów. Jest niepokonany i boksuje w dość niekonwencjonalny sposób, w czasie walki zmieniając styl, a nawet pozycję.

Asłanbek Kozajew (Rosja)
Niewysoki, krępy i silny fizycznie Osetyjczyk występował dotychczas na rosyjskich ringach, ale pokonał też w Brukseli solidnego Sashę Yengoyana. Zasadniczo walczy jako boxer, ale nie obawia się wymian w półdystansie. Jest szybki i ma dobry balans. Bokser o dużym potencjale rozwojowym.

Dawid Awanesjan (Rosja)
Ormianin z pochodzenia boksujący dotąd tylko w Rosji. Przegrał z Andriejem Klimowem, zremisował z Asłanbekiem Kozajewem, a pozostałe walki wygrał. Dobrze wyszkolony technicznie i bardzo szybki, ale dość słaby fizycznie. Najchętniej boksuje na dystans.

Roman Bielajew (Rosja)
Bielajew boksuje w Niemczech. Z reguły kończy swe walki przed czasem, a z solidnym Frankiem Haroche Hortą wygrał zdecydowanie na punkty, mając go na deskach. Jest typem osiłka polującego na silny kończący cios. Ma spore braki techniczne (zwłaszcza w obronie).

Teerachai Kratingdaenggym (Tajlandia)
Teerachai zaczął karierę w 2008 jako 16-latek i do tej pory jest niepokonany, przy czym ma wysoki procent zwycięstw przed czasem. Kilku z jego rywali można by ocenić jako dość solidnych bokserów. Teerachai jest silny fizycznie i lubi boks na dystans. Znakomicie operuje lewym prostym.

Frankie Gomez (USA)
Duży talent, który część dotychczasowych walk stoczył w junior półśredniej, gdzie poradził sobie z takim osiłkiem, jak Adrian Granados. Gomez jest silny, szybki i uwielbia ringowe wojny. Jeśli poprawi technikę, może być groźny dla każdego. Na razie w wieku 21 lat ma 15 zwycięstw (13 przed czasem) bez porażki.

Timo Schwarzkopf (Albania)
Boksujący w Niemczech młody Albańczyk naprawdę nazywa się Festim Kreyziu. Jest typem ofensywnego sluggera polującego na kończący cios. Obrona na razie słaba. Schwarzkopf ma w bilansie zwycięstwo nad byłym posiadaczem pasa interim WBA Ismaelem El Massoudim.

Sadam Ali (USA)
Ali jest w Polsce dobrze znany z występów na undercardzie gal Tomasza Adamka. Jest dobrze wyszkolony technicznie, a podobać się mogą zwłaszcza jego wejścia w półdystans z długimi seriami ciosów. Do tej pory ma w bilansie same zwycięstwa, z czego większość przed czasem.

Sąsiadująca bezpośrednio z celebrycką i obfitującą w kasę wagą półśrednią, kategoria junior średnia postrzegana jest przez bokserskie kręgi opiniotwórcze jako kategoria podwyższonego zainteresowania. Tym bardziej, że zapuszcza się do niej bokserski „bohater naszych czasów”, czyli Floyd Mayweather Junior. Całościowo jest to kategoria dość silna, gdzie wśród szerokiej czołówki i prospektów jest wielu bardzo obiecujących pięściarzy. W junior średniej trwa ostra rywalizacja pomiędzy bokserami z USA i Meksyku. Za sprawą Alvareza górą byli Meksykanie, ale Amerykanie odzyskali prymat dzięki Mayweatherowi, który został królem także tej kategorii. Mają też znacznie bogatsze zaplecze i kilka nieprzeciętnych młodych talentów w zanadrzu. Kilku Europejczyków ma szanse na przebicie się do ścisłej czołówki.

KRÓL
Floyd Mayweather Jr (USA)
W przypadku Floyda Juniora można mówić o genetycznych predyspozycjach do boksu. Zarówno jego ojciec Floyd Senior, jak i stryjek Roger byli bardzo dobrymi bokserami zawodowymi. Mayweather Junior zdobył jako amator brązowy medal olimpijski w Atlancie w 1996 w kategorii piórkowej i wkrótce potem zadebiutował jako profesjonalista. Już 2 lata później został mistrzem świata WBC w super piórkowej, a następnie zdobywał pasy mistrzowskie w 4 kolejnych kategoriach tj. aż do junior średniej, w której pokonał w 2007 Oscara De La Hoyę, w 2012 Miguela Cotto i w 2013 Saula Alvareza. Mayweather jest niepokonany i powszechnie uważany za najlepszego boksera świata. Ba, są nawet tacy, którzy twierdzą, że jest najlepszym zawodnikiem w historii boksu. Floyd jest bokserem o wielkiej inteligencji ringowej i sprycie. Jego ulubiony styl walki to defensywa i dystans, ale jeżeli sytuacja w ringu tego wymaga, to potrafi przestawić się i atakować w półdystansie. Jest perfekcyjny technicznie i bardzo szybki, zarówno jeśli chodzi o ręce, jak i nogi. Ponieważ kondycja i odporność również są bez zarzutu, jedynym, co można mu zarzucić jest dość przeciętna siła ciosu. Aktualnie jest mistrzem WBA Super i WBC.


ŚCISŁA CZOŁÓWKA
Saul Alvarez (Meksyk)
Saul pochodzi z bokserskiej rodziny i jest najmłodszym z 4 braci uprawiających tę dyscyplinę. Zadebiutował na zawodowym ringu w wieku 15 lat i szybko dostrzeżono jego nieprzeciętny talent. Można mieć nawet zastrzeżenia, że jego kariera została przyspieszona w sztuczny sposób, ale z drugiej strony Alvarez miał za sobą 36 stoczonych walk, kiedy jako niespełna 21-letni bokser zdecydowanie pokonał Matthew Hattona w pojedynku o wakujący pas mistrzowski WBC. Od tamtej pory Meksykanin pięciokrotnie z powodzeniem bronił tytułu, a po kolejnej szóstej dorzucił do kolekcji pas WBA Super (odebrany Austinowi Troutowi po kontrowersyjnym werdykcie sędziowskim). Poległ jednak z kretesem w pojedynku z Floydem Mayweatherem Juniorem i stracił posiadane tytuły. Alvarez robił wrażenie boksera bez słabych punktów, lecz w walce z Mayweatherem kompletnie zawiódł pod względem szybkościowym. Zazwyczaj wybiera styl ofensywny i wywiera presję jako swarmer, ale niekiedy z powodzeniem boksuje jako dystansowy boxer.


Austin Trout (USA)
Kariera Trouta pokazuje, że obok talentu trzeba mieć również szczęście, żeby osiągnąć wielkie sukcesy. Czarnoskóry bokser za stanu Nowy Meksyk ma bardzo podobną charakterystykę, jak Floyd Mayweather Jr (tzn. jest bokserem kompletnym za wyjątkiem słabego ciosu) i do tego lepsze warunki fizyczne, a jednak idzie mu, jak po grudzie. Gdy po zwycięstwie nad Rigoberto Alvarezem (bratem Saula) zdobył pas WBA, nikt z wielkich nie chciał z nim walczyć. W końcu odważył się Miguel Cotto i przegrał znacznie wyraźniej, niż z Mayweatherem. W kolejnej walce Trout został wyraźnie skrzywdzony w unifikacyjnym pojedynku z Saulem Alvarezem i stracił mistrzowski pas. Mimo wszystko jest wybitnym artystą ringu i z pewnością nie powiedział ostatniego słowa.

Carlos Molina (Meksyk)
Molina ma wiele wspólnego z Austinem Troutem. Też jest bokserem o doskonałej technice, też nie ma czym uderzyć i też bywa krzywdzony przez sędziów (a nawet bardziej). Nie jest jednak bokserem tak jednoznacznie dystansowym, lecz równie dobrze czuje się w półdystansie. Jest typem ringowego spryciarza, który potrafi sobie poradzić w każdej sytuacji. We wrześniu 2013 odebrał pas IBF Ishe Smithowi.

Erislandy Lara (Kuba)
Lara to mistrz świata amatorów z 2005, który wśród znawców boksu wzbudza podobne emocje, jak jego rodak Guillermo Rigondeaux. Nie wszystkim podoba się jego przeniesiony z amatorskiego boksu styl nastawiony na ilość, a nie na jakość ciosów. Dobra technika i olbrzymi zasięg 191 cm ułatwiają Larze odnoszenie zdecydowanych zwycięstw w statystykach trafień, ale defensywny styl bywa krytykowany. Lara nie jest zbyt silny fizycznie, ale po dramatycznej walce pokonał w czerwcu 2013 Alfredo Angulo i zdobył pas interim WBA.

Cornelius Bundrage (USA)
Ponad 40-letni Bundrage jest zjawiskiem bokserskim choćby za względu na warunki fizyczne ( wzrost 168 cm, zasięg 183 cm). Jest bardzo silny fizycznie i boksuje w trudny do określenia, niezbyt efektowny, ale bardzo destrukcyjny i skuteczny sposób. W swojej karierze poniósł 5 porażek, ale sam też pokonał kilku klasowych rywali (dwukrotnie Cory Spinks, Zaurbek Bajsangurow, Sechew Powell, Kassim Ouma). W latach 2010 – 2013 dzierżył pas IBF, który stracił na rzecz Ishe Smitha.

Miguel Cotto (Puerto Rico)
Cotto przegrał 2 ostatnie walki z artystami ringu Floydem Mayweatherem i Austinem Troutem, ale nie umniejsza to jego bokserskiej klasy. Portorykańczyk od 2004 prawie cały czas był mistrzem jakiejś federacji w wagach od junior półśredniej do junior średniej. Zapewne jeszcze też nie powiedział w boksie ostatniego słowa, chociaż z uwagi na skromne warunki fizyczne łatwiej byłoby mu chyba osiągnąć coś w kategorii półśredniej. Cotto jest fałszywym mańkutem i reprezentuje typ swarmera. Jest szybki, ruchliwy w ringu i prezentuje wysokie umiejętności techniczne.


SZEROKA CZOŁÓWKA

Zaurbek Bajsangurow (Rosja)
Bajsangurow został niedawno pozbawiony ze względu na przewlekłą kontuzję pasa WBO zdobytego w 2012. To druga przeszkoda w jego bokserskiej karierze, po porażce przez ko z Corneliusem Bundrage'em w 2008. Poza tym ten bokser czeczeńskiego pochodzenia wygrał wszystkie inne walki, w tym kilka z dobrej klasy rywalami. Bajsangurow jest silnym fizycznie ofensywnym sluggerem o dobrej sile ciosu i kondycji oraz niezłej szybkości. Nieco gorzej jest z techniką, a i szczęka jest trochę podejrzana.

Vanes Martirosyan (USA)
Amerykanin ormiańskiego pochodzenia zastąpi wkrótce kontuzjowanego Zaurbeka Bajsangurowa w starciu z Demetriusem Andrade o pas WBO. Martirosyan to wysoki (183 cm) bokser o sporej sile fizycznej i w miarę poprawnych innych elementach sztuki bokserskiej. Jest niepokonany, ale jakość dotychczasowych zwyciężonych rywali na kolana nie rzuca (może poza Kassimem Oumą). Martirosyana można uznać za sluggera.

Delvin Rodriguez (Dominikana)
Rodriguez to bardzo solidny bokser, którego karierę kilkakrotnie stopowały niesprawiedliwe werdykty sędziowskie. Jednak w pojedynku z Austinem Troutem o pas WBA w 2012 szans nie miał żadnych i przegrał wysoko na punkty. Rodriguez jest klasycznym dystansowym boxerem, ale w razie potrzeby może też zwycięsko wyjść z bójki prowadzonej z bliska, o czym mogliśmy się przekonać, obserwując jego 2 pojedynki z Pawłem Wolakiem.

Brian Rose (Wielka Brytania)
Rose to wysoki bokser elegancko prezentujący się w ringu i wyszkolony według najlepszych wzorów brytyjskiego boksu tj. walczący najchętniej na dystans z użyciem ciosów prostych. Brytyjczyk jest też dość szybki, ale nie ma silnego uderzenia. Poza jedną przypadkową porażką ma w dorobku same zwycięstwa. Z naprawdę wartościowymi rywalami jeszcze nie walczył.

Demetrius Andrade (USA)
Amerykanin z korzeniami na Wyspach Zielonego Przylądka jest amatorskim mistrzem świata w wadze półśredniej z 2007 i uchodzi za wielki talent. Jest bardzo wysokim (185 cm) mańkutem i zdecydowanie preferuje walkę na dystans. Dysponuje też mocnym ciosem i świetną techniką. Jako zawodowiec Andrade jest niepokonany, a większość z pojedynków rozstrzygnął przed czasem i to z reguły bardzo szybko. Wśród pokonanych rywali można dostrzec paru solidnych bokserów. W najbliższej walce z Vanesem Martirosyanem ma szansę zdobyć pas WBO.

Siarhiej Rabczenka (Białoruś)
Rabczenka to bokser o niezłych warunkach fizycznych, ale jednak preferujący półdystans. Jest dobrze wyszkolony technicznie i bardzo ładnie posługuje się balansem. Ma też silny cios, co sprawia, że w starciu ze słabszymi rywalami poluje na zakończenie walki jednym mocnym uderzeniem. Białorusin jest niepokonany i posiada pasy WBC Silver i EBU. Z jego dotychczasowych rywali najsilniejsi byli Ryan Rhodes i Cedric Vitu, co oznacza, że prawdziwe wyzwania są jeszcze przed nim.

Willie Nelson (USA)
Nelson to prawdziwy człowiek - szczudło, bowiem mieści się w limicie wagi junior średniej, mając 191 cm wzrostu. Do tego dochodzi zasięg 206 cm bardzo rzadko osiągany nawet prze bokserów kategorii ciężkiej. Z takimi warunkami fizycznymi Nelson musi boksować na dystans i z defensywy. Jak na swój wzrost jest szybki i poprawny technicznie. Dysponuje też przyzwoitą siłą ciosu, ale jego szczęką jest dość podejrzana. Nelson ma w bilansie jedną porażkę i sporo zwycięstw, z czego kilka z solidnymi średniakami.

Jermell Charlo (USA)
Charlo to jeden z większych talentów, jakie pojawiły się ostatnio w amerykańskim boksie. Czarnoskóry chłopak z Texasu ma zarówno przyzwoite umiejętności techniczne, jak i mocny cios. Posiada dobre warunki fizyczne i upodobanie do technicznego boksu na dystans. Jest niepokonany i zwyciężył paru niezłych rywali z Demetriusem Hopkinsem na czele.

Jermall Charlo (USA)
Brat bliźniak Jermella jest od niego wyższy i ma większy zasięg. Różni się także od Jermella fryzurą i zapewne charakterem, bo jego styl boksowania jest inny. Jermall jest mniej mobilny w ringu i walczy jako defensywny slugger. Jest również niepokonany, ale boksował na ogół z gorszymi rywalami, niż brat. Dopiero zwycięstwo w 2 rundzie przez nokaut nad Antwone'em Smithem wprowadziło więcej równowagi do ich bilansów.

Daniel Sandoval (Meksyk)
Młodziutki Sandoval ma być meksykańską odpowiedzią na Demetriusa Andrade i braci Charlo. Ma fantastyczne warunki fizyczne (185 cm wzrostu, 197 cm zasięgu). Mimo młodego wieku ma stoczonych bardzo dużo walk, z których 2 przegrał, a 2 wygrał na punkty. Pozostałe zakończył przed czasem, co świadczy o bardzo silnym uderzeniu. Sandoval preferuje walkę na dystans, ale z aktywnymi wejściami do półdystansu. Technika na razie zbytnio nie imponuje, ale ma szybkie ręce.

Damian Jonak (Polska)
Jonak jest stosunkowo niewysoki na wagę junior średnią i adekwatnie do warunków fizycznych jest typowym swarmerem. Jest szybki i ruchliwy, a przy tym nieźle wyszkolony technicznie. Jego siła ciosu jest przeciętna, a najsłabszym jak dotąd elementem była kondycja. Polak ma dużo stoczonych walk i ani jednej porażki, ale wśród przeciwników miał tylko bumów i weteranów. Nie wiadomo, czy i kiedy dostanie szansę pojedynku z rywalem z wysokiej półki.

Guido Nicholas Pitto (Argentyna)
Pitto był jednym z wielu Argentyńczyków ograniczających swą bokserską aktywność do rodzimych ringów. Przyjechał jednak do Europy i pokazał się z jak najlepszej strony. Najpierw znokautował reprezentującego Danię Redę Zam Zama, a potem wypunktował czołowego niemieckiego prospekta Jacka Culcaya. Pitto jest bokserem o dobrej technice i szybkości. Z reguły starannie przygotowuje swe akcje, boksując na dystans, po czym następuje długotrwały atak w półdystansie.


Javier Francisco Maciel (Argentyna)
Maciel tylko raz wystąpił w ringu poza Argentyną. Przegrał w Jekatierinburgu pojedynek o pas WBO w średniej z Dmitrijem Pirogiem w 2011, ale pokazał się z dobrej strony. Argentyńczy jest silny fizycznie i często poluje na mocny cios z dystansu. Pod względem stylu plasuje się pomiędzy boxerem i sluggerem.

Jonathan Gonzalez (Puerto Rico)
Gonzalez nosi ringowy przydomek Mantequilla w odróżnieniu od swego rodaka z wagi muszej o takim samym imieniu i nazwisku, który znany jest jako Bomba Gonzalez. Mantequilla dysponuje silnym uderzeniem i większość walk rozstrzyga przed czasem. Stylowo umiejscawia się pomiędzy swarmerem i sluggerem.

Alfredo Angulo (Meksyk)
Angulo jest ekstremalnym swarmerem, co sprawia, że wszystkie jego pojedynki są bardzo widowiskowe i cieszy się w Meksyku wielką popularnością. Dysponuje przy tym silnym ciosem i dużo walk rozstrzyga przed czasem. Przy swoim stylu boksowania zdarza się jednak, że sam przegrywa przez tko/ko, chociaż wcześniej ma swoich rywali na deskach. Tak stało się w bardzo ważnych pojedynkach z Jamesem Kirklandem i Erislandym Larą. Angulo przegrał także z Kermitem Cintronem, pokonał natomiast Gabriela Rosado i Joela Julio.

Jack Culcay (Niemcy)
Pochodzący z Ekwadoru Culcay w 2009 był mistrzem świata amatorów w wadze półśredniej. Jako zawodowiec zwycięsko wychodził z konfrontacji z co najwyżej średniej klasy rywalami, aż niespodziewanie przegrał na punkty z Guido Nicolasem Pitto. Culcay jest dobrze wyszkolony technicznie (świetny balans) i szybki. Pomimo kiepskich warunków fizycznych (172 cm wzrostu) zdecydowanie preferuje walkę na dystans.

Ishe Smith (USA)
Smith to rutynowany bokser „po przejściach”, który w swojej karierze zanotował sporo porażek (ale tylko z bardzo dobrymi rywalami). Okresowo boksował w kategorii średniej. W lutym 2013 dość niespodziewanie pokonał Corneliusa Bundrage'a i zdobył pas IBF, ale we wrześniu stracił go na rzecz Carlosa Moliny. Smith dobrze czuje się w walce na dystans i posiada bogaty repertuar ciosów. Jego słabe strony to mała ruchliwość i luki w defensywie.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Hugo Centeno Jr (USA)
Centeno Junior to kolejny bokser wagi junior średniej obdarzony świetnymi warunkami fizycznymi (185 cm wzrostu, 198 cm zasięgu). Reprezentuje typ defensywnego dystansowego sluggera. Na razie jest niepokonany, ale nie walczył jeszcze z poważnymi rywalami. Ma spore braki techniczne, zwłaszcza w obronie.

Michel Soro (Francja)
Czarnoskóry Francuz dał próbkę swego nieprzeciętnego talentu w pojedynku z Zaurbekiem Bajsangurowem o pasy WBO i IBO. Przegrał, ale wcześniej miał przeciwnika na deskach. Poza tym ma w bilansie same zwycięstwa. Jest wszechstronnym bokserem o wrodzonej doskonałej koordynacji ruchów, dobrej szybkości i nienagannej technice.

Glen Tapia (USA)
Tapia jest chyba większym talentem od Centeno Juniora. Ma przeciętne warunki fizyczne, ale zadatki na boksera kompletnego. Preferuje walkę na dystans. Ma na koncie same wygrane, a ostatnio w dobrym stylu pokonał niezwyciężonego wcześniej Abrahama Hana.

John Jackson (Amerykańskie Wyspy Dziewicze)
John jest synem Juliana Jacksona, słynnego z piorunująco silnego ciosu mistrza świata z przełomu lat 80. i 90. Młody Jackson ma na koncie jedną porażkę z Williem Nelsonem, pokonał natomiast na punkty w wadze średniej Ceresso Forta. Wszystkie inne walki też wygrał. Po ojcu odziedziczył silne uderzenie, ale nad techniką musi jeszcze popracować. Zwłaszcza praca nóg szwankuje. Jackson ma bardzo dobre warunki fizyczne i dobrze czuje się, boksując na dystans.

Domonique Dolton (USA)
Ten młody czarnoskóry bokser z Detroit uważany jest za duży talent. Ma nieskazitelny bilans, a w dorobku zwycięstwa nad solidnym journeymanem

Zasady według sprawdzonego schematu. 1000 zł na start i obstawiamy w dowolnych konfiguracjach.

1 kolejka

Do wtorku 17.09 20.45

ManU vs Bayer L
1.65 3.70 5.00

Sociedad vs Szachtar
2.15 3.30 3.30

Galatasaray vs Real
5.50 4.25 1.55

Kopenhaga vs Juventus
8.25 4.75 1.35

Bayern vs CSKA
1.15 8.25 12.50

Pilzno vs City
5.00 3.75 1.65

Olympiakos vs PSG
3.90 3.40 1.90

Benfica vs Anderlecht
1.50 4.20 6.25

Każdy z nas ma/miał gry przed którymi spędził wiele nocy i chwil.
Chciałbym aby każdy z nas podzielił się swoimi ulubionymi tytułami

1. Seria Gothic (1-3)
Tysiące chwil,wspomnień związanych z tą grą. Uwielbiam wszystkie części od 1-3.
Co tu mówić , wspaniały klimat to jest to co opisuję Gothic'a , ten wspaniały soundtrack w 3 części . Te "wielkie" bitwy ze ścierwojadem lub ten strach przed wejściem do lasu prowadzącego do Starej Kopalni -po prostu MAGIA
2.COD (1,2,4)
Godziny grania wraz z przyjaciółmi w 4-ta część .Nigdy nie zapomnę tej ekscytacji paro letniego dzieciaka w chwili otrzymania CoD 1 z dodatkami , piękne seria , inaczej tego nie opisze !

3.Rome :Total War
Jako ,że moją wielką pasją jest historia nie mogłem pominąć tego wspaniałego tytułu, bodajże 2004 rok to mój pierwszy kontakt z tą grą . Mogłem w nią grać godzinami , nie zwracałem uwagi na jej niewiarygodność historyczna, ujęła mnie jej grywalność.Była to przełomowa gra dla gier strategicznych . Do teraz pamiętam jak uwielbiałem grać Scytami i używać sarmackiej jazdy

Mógłbym wymieniać jeszcze z tuzin tytułów , chętnie się nimi podzielę ,jednak najpierw chciałbym zapoznać się z waszymi ulubieńcami .

No to jak panowie ? Mamy tutaj jakiś zapalonych amatorów siłowni lub kulturystów z krwi i kości ? Zapraszam do dyskusji !

28 września 2013 Julio Cesar Chavez Jr zadebiutuje w wadze super średniej walką z Brianem Verą w kalifornijskim Carson. To niby żadna niespodzianka, bo Chavez od dawna był "za duży" na średnią, ale warto się zastanowić, jakie konsekwencje pociągnie za sobą ta zmiana. Verę prawdopodobnie pokona, ale jego ambicje ( i pieniądze, które za nimi stoją) sięgają przecież wyżej. Ja sądzę, że następnym krokiem będzie zaatakowanie najsłabszego mistrza świata, jakim jest na dziś chyba Sakio Bika. Potem zapewne będzie celował w walkę za wielkie pieniądze z Wardem. W sumie obecność Chaveza w super średniej grozi zaistnieniem sytuacji, jaka jest lub była w niektórych wagach, gdzie Europa boksuje sobie i Ameryka sobie. A wy jak uważacie?


O innych zmianach kategorii przez czołowych bokserów do przeczytania na http://www.bokserzy.cba.pl

Waga średnia zawsze była bardzo dobrze obsadzona i słynęła z wybitnych bokserów. To w niej boksowali Stanley Ketchel, Tony Zale, Sugar Ray Robinson, Carlos Monzon, Dick Tiger, Roberto Duran, Marvin Hagler, Thomas Hearns, Sugar Ray Leonard, Roy Jones Jr i wiele innych wybitnych postaci ringu. Dzisiaj też jest to kategoria mocna, w której występuje Gennadij Gołowkin, chyba największy obok braci Kliczków i Floyda Mayweathera współczesny pięściarz. Obok niego jest też kilku innych znakomitych bokserów i solidne szerokie zaplecze. Pod względem narodowym waga średnia jest wyjątkowo kosmopolityczna. W czołówce znajdziemy bokserów ze wszystkich kontynentów, łącznie z Australią.

KRÓL

Gennadij Gołowkin (Kazachstan)
Wprawdzie poprzedni lider tej kategorii Sergio Gabriel Martinez nie przegrał od wielu lat i nie został oficjalnie zdetronizowany, ale wszelkie pośrednie porównania wypadają zdecydowanie na korzyść Gołowkina. Rosjanin z Kazachstanu na amatorskim ringu doszedł do mistrzostwa świata i wicemistrzostwa olimpijskiego, a na większe sukcesy nie pozwoliły mu reguły amatorskiego boksu współcześnie bardzo krzywdzące w stosunku do bokserów o silnym ciosie. Gołowkin zadebiutował jako zawodowiec w 2006, a w 2010 doszedł do pasa WBA, do którego wkrótce dorzucił także tytuł IBO. Jest niepokonany, a wszystkie dotychczasowe obrony posiadanych trofeów kończyły się jego efektownymi zwycięstwami przed czasem. Gołowkin jest bokserem kompletnym, a przy tym potrafi zmieniać styl walki pod kątem przeciwnika. Jego największym atutem jest potwornie silny cios porównywalny z siłą uderzenia bokserów wagi ciężkiej. Co ciekawe, reprezentant Kazachstanu nie jest szczególnie mocno zbudowany ani umięśniony.

ŚCISŁA CZOŁÓWKA

Sergio Gabriel Martinez (Argentyna)
Martinez jest legendą kategorii średniej i wielu widzi w nim nadal jej lidera. Ostatnio stoczone walki wskazują jednak na nieuchronną obniżkę formy związaną z wiekiem. Argentyńczyk zaczynał w wadze półśredniej i co ciekawe, w młodości wcale nie słynął z mocnego ciosu, który stał się jego poważnym atutem dopiero krótko przed 30. Światową sławę zyskał w 2010, kiedy to w krótkim odstępie czasu pokonał dwóch najlepszych wówczas bokserów USA wagi średniej Kelly'ego Pavlika i Paula Williamsa. Potem stoczył jeszcze 5 walk w obronie posiadanego pasa WBC (lub jego wersji WBC Diamond). Wszystkie wygrał, jednak ostatnia wygrana z Martinem Murrayem była trochę problematyczna. Martinez prezentuje w ringu niepowtarzalny styl walki oparty na nie trzymaniu gardy i obronie jedynie przy pomocy balansu. Obok siły uderzenia, jego największymi atutami są ruchliwość i kondycja.

Peter Quilin (USA)
Quilin to bokser o kubańskich korzeniach i aktualny mistrz WBO. Tytuł zdobył w 2012 po zwycięstwie nad Hassanem N'Damem N'Jikamem, a następnie udanie go obronił, pokonując przez tko Fernando Guerrero. Quilin nie jest bokserem szczególnie efektownym, ale za to skutecznym i dotąd niepokonanym. Jego boks bazuje na elementach siłowych, natomiast technika i szybkość pozostawiają wiele do życzenia.

Darren Barker (Wielka Brytania)
Barker jest solidnym bokserem o dobrych warunkach fizycznych. Jego boks jest wszechstronny i trudno przypisać go do jakiegoś konkretnego stylu. Po sukcesach na miarę krajową i europejską (pas EBU) Barker zmierzył się w 2011 z Sergio Gabrielem Martinezem o pas WBC Diamond. Wygrał pierwszą połowę walki, ale zabrakło mu kondycji i odporności i w efekcie został znokautowany w 11 rundzie. Lepiej poszło mu w sierpniu 2013, kiedy to pokonał po zaciętej walce Daniela Geale'a i zdobył pas IBF.

Daniel Geale (Australia)
Pochodzący z Tasmanii Geale jest bokserem niezwykle skutecznym, chociaż wyjątkowo mało efektownym. W 2011 odebrał Sebastianowi Sylvestrowi pas IBF i stoczył w jego obronie kilka zwycięskich walk, pokonując m.in. Felixa Sturma. Stracił go dopiero w sierpniu 2013, minimalnie ulegając na punkty Darrenowi Barkerowi. Australijczyk jest typowym swarmerem, zamęczającym swych przeciwników presją i wysokim tempem walki. Dysponuje żelazną kondycją i odpornością.

Martin Murray (Wielka Brytania)
Murray jest dość wysokim (183 cm) bokserem o dobrej technice i imponującej szybkości. Najchętniej boksuje na dystans i nie ma szczególnie słabych stron. W 2011 zremisował z Felixem Sturmem pojedynek o pas WBA Super (który tym samym pozostał w rękach Sturma), a w 2013 przegrał na punkty z Sergio Gabrielem Martinezem walkę o tytuł WBC. W obydwu przypadkach werdykty te przez część komentatorów były uznane za krzywdzące na niekorzyść Anglika. Poza tymi walkami Murray ma w bilansie same zwycięstwa.

Dmitrij Pirog (Rosja)
Pirog to bokser wysoki o dużej sile fizycznej i co najmniej poprawnej technice. Boksuje na pograniczu stylów boxera i sluggera. W 2010 zdobył wakujący pas WBO, niespodziewanie pokonując przed czasem faworyzowanego Daniela Jacobsa. Bronił go z powodzeniem 3 razy, ale w końcu musiał oddać z powodu kontuzji uniemożliwiającej kolejną obronę. Od maja 2012 nieaktywny, ale chyba nie powiedział jeszcze w boksie ostatniego słowa.

SZEROKA CZOŁÓWKA

Felix Sturm (Niemcy)
Sturm jest zawodnikiem z korzeniami w Bośni o prawdziwym nazwisku Adnan Catić. Już w 2003 w wieku 24 lat zdobył pas IBF w wadze średniej. Stracił go rok później na rzecz słynnego Oscara De La Hoyi, ale kontrowersyjny werdykt i tak przyniósł Niemcowi dużą sławę. W 2006 Sturm zdobył pas WBA i z powodzeniem bronił go przez 6 lat (także w wersji WBA Super). Był przez wiele lat uważany za najlepszego boksera Niemiec, jednak stopniowo zaczął zdradzać oznaki schyłkowości. W 2012 przegrał walkę z Danielem Geale'em, a w 2013 także z jego rodakiem Samem Solimanem (później zmieniono werdykt na No Contest z uwagi na wykryte w organiźmie Australijczyka niedozwolone środki), co uznane zostało powszechnie za klęskę Sturma. Jest on bokserem wszechstronnym o mieszanym (boxer/swarmer) stylu walki.

Julio Cesar Chavez Jr (Meksyk)
Syn bokserskiej legendy został uznany za wielki talent na długo przed tym, zanim osiągnął pierwsze znaczące sukcesy. W rzeczywistości jest pięściarzem o dużych walorach fizycznych (warunki fizyczne, siła, odporność, kondycja), ale bardzo przeciętnym pod względem techniki i szybkości. W 2011 Chavez zdobył pas WBC po kontrowersyjnym zwycięstwie nad Sebastianem Zbikiem i trzykrotnie bronił go z powodzeniem. W pojedynku z Sergio Gabrielem Martinezem przegrał wysoko na punkty, aczkolwiek pokazał lwi pazur posyłając Argentyńczyka na deski w ostatniej rundzie. Chavez od dawna ma problemy z limitem wagi średniej i chyba niebawem zobaczymy go w wyższej kategorii.

Marco Antonio Rubio (Meksyk)
Rubio to bokser o podobnej charakterystyce, jak Chavez Jr, któremu jednak znacznie ustępuje gabarytami. W 2012 obaj stoczyli ringową wojnę zakończoną punktowym zwycięstwem Chaveza. Od tamtej pory Rubio odniósł 5 zwycięstw przed czasem nad niezłymi rywalami, pokazujac, że mimo zaawansowanego wieku nadal trzeba się z nim liczyć.

Andy Lee (Irlandia)
Wysoki (188 cm) Irlandczyk walczy w stylu boxera/defensywnego sluggera. Dysponuje silnym ciosem i niezłą techniką, ale nie najlepszą odpornością. Ma nieźle wyglądający bilans, w którym figuruje kilka zwycięstw nad przyzwoitej klasy rywalami. W 2012 walczył z Julio Cesarem Chavezem Juniorem o pas WBC i przegrał przed czasem w 7 rundzie, chociaż po 6 rundach prowadził na punkty u wszystkich sędziów.

Matthew Macklin (Wielka Brytania)
Pod względem stylu Macklin jest swarmerem z zamiłowaniem do półdystansowej wymiany. Jest przy tym silny fizycznie i zanotował sporo zwycięstw przed czasem. Po zdobyciu pasa EBU w 2010, Brytyjczyk podjął 3 kolejne próby zdobycia któregoś z pasów mistrza świata i wszystkie 3 zakończyły się niepowodzeniami. Z Felixem Sturmem przegrał na punkty po zaciętej walce, z Sergio Gabrielem Martinezem przegrał przed czasem, chociaż wcześniej miał go na deskach, przez Gennadija Gołowkina został szybko zbity i sponiewierany.

Hassan N'Dam N'Jikam (Francja)
N'Jikam pochodzi z Kamerunu i ma w dorobku kilka cennych zwycięstw nad rywalami dobrej klasy (Awtandił Churcydze, Giovanni Lorenzo, Maks Bursak). W najważniejszej dotąd walce w życiu o pas WBO z Peterem Quilinem wykazał się jednak kompletnym brakiem ringowej inteligencji. Mając nad rywalem olbrzymią przewagę szybkości i techniki, postawił na siłową bójkę i przegrał na punkty, będąc aż 6 razy na deskach. N'Jikamowi ewidentnie lepiej wychodzi techniczna walka na dystans.

Maks Bursak (Ukraina)
Bursak jest bokserem bardzo solidnym, aczkolwiek mało błyskotliwym. Jego styl to boxer z niewielką domieszką swarmera. Ma w swym dorobku zwycięstwa nad Brianem Verą, Julienem Marie Sainte i Prince'em Arronem. Z Hassanem N”Damem N'Jikamem przegrał jednak wyraźnie, ustępując mu zwłaszcza szybkością i ruchliwością.

Curtis Stevens (USA)
Stevens jest niskim (170 cm), długorękim (182 cm zasięgu), krępym bokserem o dużej sile fizycznej. Ten ciemnoskóry Amerykanin pod względem stylu jest ofensywnym sluggerem i ma duży procent zwycięstw przed czasem. Nie ma na koncie wygranych z przeciwnikami powyżej poziomu solidnego średniaka.

Gabriel Rosado (USA)
Rosado ma bardzo dobre warunki fizyczne ( wzrost 183 cm, zasięg 188 cm) na wagę średnią, ale często występuje też w kategorii bezpośredni nizszej. W swym bokserskim dorobku ma zwycięstwa nad takimi rywalami, jak Kassim Ouma i Jesus Soto Karass. Ma też w bilansie aż 6 porażek, z tego 2 przed czasem. Z Gennadijem Gołowkinem przegrał przez tko w 7 rundzie , ale i tak zaprezentował się najlepiej z ostatniej szóstki jego rywali. Pod względem stylu Rosado jest dość niejednoznaczny.

Osumanu Adama (Ghana)
Ogladając Adamę w akcji, można się zastanawiać, w jaki sposób tak słabo wyszkolony bokser zaszedł tak daleko. Bokser z Ghany jest technicznie surowy, jednak bardzo silny i to tłumaczy jego skuteczność. Adama walczy jako ofensywny slugger. Ma w bilansie 3 porażki, ale również zwycięstwa nad tak klasowymi bokserami, jak Roman Karmazin, czy Grady Brewer.

Matwiej Korobow (Rosja)
Korobow ma za sobą wspaniałą amatorską karierę, natomiast jako profesjonałowi idzie mu jak po grudzie, mimo iż od samego początku walczy w USA. Rosjanin walczy przyzwoicie i jest niepokonany, ale ciągle dostaje walki z kolejnymi ogórkami. Z trochę wyższej półki pokonał jedynie Dericka Findleya i Ossie Durana. Korobow jest mańkutem. Najlepiej czuje się walcząc na dystans. Jego styl to pogranicze boxera i defensywnego sluggera.

David Lemieux (Kanada)
Lemieux jest z pochodzenia Ormianinem. Jest bardzo silny fizycznie i szybki, ale techniką nie błyszczy. Ten ofensywny slugger ma w bilansie wspaniałą serię zwycięstw przed czasem, ale wypracowaną na przeciwnikach reprezentujących słaby poziom. Marco Antonio Rubio zweryfikował umiejętności Kanadyjczyka, pokonując go w 7 rundzie. Poważnym mankamentem Lemieux są bardzo krótkie (163 cm) ręce.

Sergio Mora (USA)
Mora to rutynowany bokser, który w przeszłości z dużym powodzeniem występował w junior średniej, dochodząc tam nawet na krótko do tytułu WBC. W średniej znany jest z dwóch niezasłużonych porażek z Brianem Verą oraz zwycięstwa nad Grzegorzem Proksą. Mora ma dobre warunki fizyczne i świetną technikę oraz szybkość, natomiast nie dysponuje silnym uderzeniem. Stylowo jest elastyczny i może boksować jako swarmer lub boxer.

Billi Facundo Godoy (Argentyna)
Bokserski dorobek Godoya obejmuje jedynie walki na rodzimym argentyńskim ringu z rodakami. Waga średnia jest jednak w Argentynie mocno obsadzona, więc jego dokonania wzbudzają szacunek. Godoy pokonał wszystkich liczących się argentyńskich bokserów tej kategorii. Jest wprawdzie chaotycznym sluggerem, ale boksuje skutecznie, a jego rywale często lądują na deskach.

Jermain Taylor (USA)
Bardzo doświadczony Taylor ma za sobą wielka bokserską przeszłość. W 2005 roku był mistrzem świata wszystkich 4 głównych federacji, a wspaniała seria jego zwycięstw przerwana została dopiero w 2007 przez Kelly'ego Pavlika. Taylor ma za sobą nieudany wypad do super średniej zakończony porażkami przed czasem z Carlem Frochem i Arthurem Abrahamem, a obecnie próbuje odbudować swą pozycję w średniej. Ma bardzo dobre warunki fizyczne i świetną technikę, ale jest niezbyt odporny zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Jest typowym bokserem dystansowym.

Jose Miguel Torres (Kolumbia)
Bogata kariera kolumbijskiego boksera ma bardzo dziwny przebieg. Torres na przemian taśmowo nokautuje bumów i przegrywa (często niesłusznie) z jakimś trochę lepszym bokserem. Zwycięska walka (widowiskowe ko) z Przemysławem Majewskim pokazała jednak wielki potencjał boksu Torresa, który obok nokautującego ciosu dysponuje też dobrą techniką. Na przekór słabym warunkom fizycznym Kolumbijczyk najchętniej boksuje na dystans.

Daniel Jacobs (USA)
Jacobs, który 7 z 9 swoich pierwszy walk wygrał przed czasem w 1 rundzie, był i jest uważany za nieprzeciętny talent. W wieku 23 lat otrzymał szansę walko o wakujący pas WBO … i przegrał przez nokaut z Dmitrijem Pirogiem. Potem czarnoskóry bokser zmagał się z chorobą nowotworową, a w 2012 powrócił na ring i kontynuuje przerwaną serię zwycięstw, m.in. nokautując Giovanniego Lorenzo. Jacobs jest wysoki i preferuje boks dystansowy. Obok nokautującego ciosu dysponuje znakomitą techniką obejmującą m,in bardzo bogaty repertuar ciosów i perfekcyjne posługiwanie się lewym prostym.

BOKSERZY PERSPEKTYWICZNI

Billy Joe Saunders (Wielka Brytania)
Niepokonany Saunders uważany jest w Wielkiej Brytanii za duży talent, chociaż walczył dotychczas tylko na rodzimym ringu z krajowymi przeciwnikami. Młody Anglik jest bardzo dobrze wyszkolony technicznie i szybki, ale jego mankamentem jest niedostatek siły fizycznej. Preferuje boks na dystans.

Marcos Nader (Austria)
Najlepszy bokser Austrii jest doskonały pod względem technicznym, szybki i ruchliwy w ringu. Ma jednak ewidentną watę w pięściach, w związku z czym bardzo rzadko wygrywa przed czasem. Nader jest bokserem dystansowym. Jego największym do tej pory sukcesem jest zdobycie pasa EBU-EU po zwycięstwie nad Roberto Santosem.


Adam Etches (Wielka Brytania)
Etches to młodociany król nokautu, który nigdy nie walczył dłużej niż 5 rund. Pod względem stylu jest ofensywnym sluggerem polującym na kończący cios. Ma duże braki w obronie.


Gilberto Ramirez Sanchez (Meksyk)
W ostatnich latach w Meksyku pojawiło się sporo młodych bokserów o bardzo dobrych warunkach fizycznych. Jednym z nich jest Ramirez, który ma aż 189 cm wzrostu. Młody Meksykanin jest niepokonany i ma na rozkładzie paru solidnych journeymanów. Pomimo wysokiego wzrostu chętnie wdaje się w półdystansowe bitki, w których wykorzystuje nieprzeciętną siłę ciosu. Jest typem ofensywnego sluggera i boksuje z odwrotnej pozycji,

Marcos Reyes (Meksyk)
Reyes to typ boksera podobny do Gilberto Ramireza Sancheza, od którego jest kilka lat starszy i trochę niższy (185 cm). Ma dużo wygranych walk (i jedną przegraną), z czego większość przed czasem, ale poza journeymanem Julio Cesarem Garcią pokonani rywale są anonimowi. Reyes jest silny fizycznie, ale jego technika jest uboga.

Bruno Sandoval (Meksyk)
Sandoval to kolejny młody wysoki Meksykanin o piorunującym ciosie. Jest niepokonany, a jego wskaźnik nokautów wynosi 87%. Niektórych z jego rywali trzeba było długo reanimować. Jest ofensywnym sluggerem o kiepskiej obronie.

Jose Uzcategui (Wenezuela)
Reprezentant Wenezueli reprezentuje typ boksu na pograniczu boxera i sluggera. Posiada mocne uderzenie i z 7 pierwszych walk aż 6 rozstrzygnął już w 1 rundzie. Pokonał na punkty solidnego Rogelio Medinę.

J'Leon Love (USA)
Love dał się poznać szerszej widowni podczas pojedynku z Gabrielem Rosado. Wygrał go niejednogłośnie na punkty, ale była to decyzja niesprawiedliwa. Potem okazało się, że prospekt ze stanu Michigan zażywał niedozwolone substancje i walka została anulowana. Mimo wszystko Love pokazał się w tej walce jako dystansowy bokser o dobrej technice. Wszystkie wcześniejsze pojedynki rozstrzygnął na swoją korzyść.

Patrick Nielsen (Dania)
W młodym Duńczyku upatrywany jest następca Mikaela Kesslera. Na razie Nielsen jest niepokonany, przy czym w dorobku ma cenne zwycięstwo nad Przemysławem Majewskim. Nielsen ma niezłe warunki fizyczne i lubi boksować na dystans. W przeszłości zapowiadał się na boksera siłowego, ale zrobił spore postępy pod względem techniki i szybkości.

Bieżąca aktualizacja rankingów oraz terminarz przeszłych i przyszłych walk dostępne na http://www.bokserzy.cba.pl

Johnny Tapia vs Danny Romero

Johnny Tapia - Danny Romero
1. 9 10
2. 10 9
3. 10 9
4. 9 10*
5. 9 10
6. 9 10
7. 9 10*
8. 10 9*
9. 10 9*
10. 9 10*
11. 10 9
12. 10 9*
114-114 Draw


Walke punktowalem chyba pod koniec lat 90tych i musze przyznac, ze kupe czasu zylem w przekonaniu(opierajac sie na starej punktacji), ze Tapia wygral ta walke bezdyskusyjnie. Jak sie okazuje, odswiezyc sobie potyczke ktora sie ogladalo dawno temu, to bardzo pozyteczna rzecz. Mimo ze moja sympatia byla zdecydowanie po stronie "Mi Vida Loca", ostatnio wypunktowalem remis. Walke sobie pobralem, wiec do 10rundy mialem dobra jakosc obrazu.. niestety zabraklo mi 4 ostatnich odslon na pobranym pliku, wiec ostanie cztery rundy musialem ogladac na jutubie w duzo gorszej jakosci.
Wszystkim ktorzy maja ochote punktowac walke, polecam pobieranie, zamiast meczyc sie na jutubie, gdzie czesto jakosc walk pozostawia wiele do zyczenia.

Magomed Abdusalamov vs Mike Perez

Magomed Abdusalamow - Mike Perez (Punktacja live)
1. 9 10*
2. 10 9*
3. 9 10
4. 10 9
5. 9 10
6. 9 10
7. 9 10
8. 9 10
9. 9 9
10. 9 10
92-97 Perez

Afolabi-Janik
1. 9-10
2. 9-10
3. 9- 10
4. 10-9
5 10-9
6. 10-9
7 10-9
8.10-9
9 9-10 *
10. 10-9
11. 9- 10
12 9- 10
------------
114-114 DRAW

Mike Tyson vs James Tillis

Tyson vs Tillis
1.10-9
2.10-9
3.10-9
4.10-8
5.10-9*
6.9-10
7.9-10*
8.9-10
9.9-10
10. 10-9*
- - - - -
96-93 Tyson

Mistrz Olimpijski z Londynu w wadze ciężkiej zadebiutował wczoraj na zawodowych ringach i rozbił dobrze znanego polskim fanom Meksykanina Felipe Romero. Materiał na mistrza.

Wprawdzie powszechne jest narzekanie na obecny poziom dwóch najcięższych kategorii wagowych tj. ciężkiej i cruiser, to jednak sądzę, że znacznie gorzej obsadzonych jest wiele kategorii lekkich i najlżejszych. Poniżej przedstawiam trzy, w mojej ocenie, najsłabsze kategorie we współczesnym boksie zawodowym.

Za najsłabszą kategorię uważam wagę super muszą. To słabiuteńka kategoria, z której żaden z obecnych posiadaczy pasów mistrzowskich nie ma nawet zadatków na wybitnego boksera. Najciekawszy pięściarz tej wagi czyli młody utalentowany Juan Carlos Sanchez Jr został pozbawiony pasa za nadwagę i chyba definitywnie przejdzie do koguciej. Za lidera kategorii można uznać mistrza WBO Omara Andresa Narvaeza (Argentyna), który prezentuje niezłe umiejętności, ale ma już 38 lat i schyłek kariery przed sobą. Pozostali mistrzowie: Liborio Solis, Srisaket Sor Rungvisai, Daiki Kameda, Edrin Dapudong i Denkaosan Kaovichit to w najlepszym razie solidni średniacy.

Niewiele lepsza jest waga słomkowa, która jest kategorią typowo przejściową. Przewinęło się przez nią kilku bardzo dobrych bokserów po drodze do wyższych wag, ale w tej chwili jest bardzo słabo obsadzona z niezbyt przekonującymi mistrzami. Chyba najciekawsi są dwaj mistrzowie interim: WBA (Hekkie Budler) i WBO (Carlos Buitrago). Mistrzowie regularni: Ryo Miyazaki, Katsunari Takayama, Xiong Zhao Zhong i Merlito Sabillo nie prezentują wysokiej klasy.

Jako trzecią od końca wymieniłbym wagę piórkową, która do niedawna mogła uchodzić za dość silną. Klęska Abnera Maresa i odejście Mikeya Garcii do super piórkowej sprawiło, że wśród obecnych mistrzów można dostrzec jedynie bokserów solidnych, ale nie wybitnych. Lidera można ponownie upatrywać w weteranie Orlando Salido, który jednak swe sukcesy zawdzięcza bardziej sile charakteru, niż rzeczywistym umiejętnościom bokserskim. Jhonny Gonzalez, Chris John, Jewgienij Gradowicz to bokserzy dobrej, ale na pewno nie mistrzowskiej klasy, a Nicholas Walters i Simpiwe Vetyeka są kompletnie nie sprawdzeni. W niedalekiej przyszłości waga piórkowa może jednak stać się ponownie silna i interesująca za sprawą Wasyla Łomaczenki.

Obszerne rozwinięcie tego tematu na http://www.bokserzy.cba.pl

O walce: Ostatnia walka w karierze George'a Foremana zakończona bardzo kontrowersyjnym werdyktem. Zdaniem większości obserwatorów zwycięzcą walki był bezsprzecznie "Big" Foreman, jednak sędziowie zadecydowali inaczej. A wy jak widzieliście wynik tej walki?

O walce: Szósta zawodowa walka ponoć utalentowanego Polaka, Michała Syrowatki. Jego rywalem był Francuz Franck Petitjean, który okazał się niespodziewanie trudnym i twardym rywalem. Sędziowie widzieli jednak pewne zwycięstwo Michała, co jak wiem z tematu "Offtop" różni się zdecydowanie od naszej opinii.

Moja punktacja:
Michał Syrowatka - Franck Petitjean
1. 10 - 9
2. 10 - 9
3. 9 - 10
4. 9 - 10
5. 9 - 10
6. 10 - 9

57 - 57 REMIS

Po dłuższej przerwie kontynuuję swój cykl "Mistrzowie Świata w boksie". Dziś wezmę pod lupę czempionów kategorii junior piórkowej, inaczej zwaną też super kogucią.
W kategorii tej pojawiają się już nazwiska prawdziwych poetów ringu, takich jak Marco Antonio Barrera czy Erik Morales. Dzisiejszy suweren tej kategorii, Guillermo Rigondeaux, nie ustępuje tym mistrzom pod żadnym względem. Warto dodać, że w tej kategorii swoje walki toczyli również genialny Nonito Donaire czy Manny Pacquiao.

Lista mistrzów świata wagi junior piórkowej:
RIGOBERTO RIASCO (Panama, 1976, WBC)
ROYAL KOBAYASHI (Japonia, 1976, WBC)
DONG KYUN YUM (Korea Południowa, 1976 - 1977, WBC)
WILFREDO GOMEZ (Portoryko, 1977 - 1983, WBC)
SOO HWAN HONG (Korea Południowa, 1977 - 1978, WBA)
RICARDO CARDONA (Kolumbia, 1978 - 1980, WBA)
LEO RANDOLPH (USA, 1980, WBA)
SERGIO VICTOR PALMA (Argentyna, 1980 - 1982, WBA)
[b]LEONARDO CRUZ (Dominikana, 1982 - 1984, WBA)
JAIME GARZA (USA, 1983 - 1984, WBC)
BOBBY BERNA (Filipiny, 1983 - 1984, IBF)
LORIS STECCA (Włochy, 1984, WBA)
SUNG IN SUH (Korea Południowa, 1984 - 1985, IBF)
VICTOR CALLEJAS (Portoryko, 1984 - 1986, WBA)
JUAN MEZA (Meksyk, 1984 - 1985, WBC)
JI WON KIM (Korea Południowa, 1985 - 1986, IBF)
LUPE PINTOR (Meksyk, 1985 - 1986, WBC)
SAMART PAYAKAROON (Tajlandia, 1986 - 1987, WBC)
LOUIE ESPINOZA (USA, 1987, WBA)
SEUNG HOON LEE (Korea Południowa, 1987 - 1988, IBF)
JEFF FENECH (Australia, 1987 - 1988, WBC)
JULIO GERVACIO (Dominikana, 1987 - 1988, WBA)
BERNARDO PINANGO (Wenezuela, 1988, WBA)
DANIEL ZARAGOZA (Meksyk, 1988 - 1990, WBC; 1991 - 1992, WBC; 1995 - 1997, WBC))
JOSE SANABRIA (Wenezuela, 1988 - 1989, IBF)
JUAN JOSE ESTRADA (Meksyk, 1988 - 1989, WBA)
FABRICE BENICHOU (Francja, 1989 - 1990, IBF)
KENNY MITCHELL (USA, 1989, WBO)
VALERIO NATI (Włochy, 1989 - 1990, WBO)
JESUS SALUD (USA, 1989 - 1990, WBA)
WELCOME NCITA (RPA, 1990 - 1992, IBF)
PAUL BANKE (USA, 1990, WBC)
ORLANDO FERNANDEZ (Portoryko, 1990 - 1991, WBO)
LUIS ENRIQUE MENDOZA (Wenezuela, 1990 - 1991, WBA)
PEDRO DECIMA (Argentyna, 1990 - 1991, WBC)
KIYOSHI HATANAKA (Japonia, 1991, WBC)
JESSE BENAVIDES (USA, 1991 - 1992, WBO)
RAUL PEREZ (Meksyk, 1991 - 1992, WBA)
THIERRY JACOB (Francja, 1992, WBC)
WILFREDO VAZQUEZ (Portoryko, 1992 - 1995, WBA)
TRACY HARRIS PATTERSON (USA, 1992 - 1994, WBC)
DUKE McKENZIE (Wielka Brytania, 1992 - 1993, WBO)
KENNEDY McKINNEY (USA, 1992 - 1994, IBF; 1997 - 1998, WB0)
DANIEL JIMENEZ (Portoryko, 1993 - 1995, WBO)
VUYANI BUNGU (RPA, 1994 - 1999, IBF)
HECTOR ACERO SANCHEZ (Dominikana, 1994 - 1995, WBC)
MARCO ANTONIO BARRERA (Meksyk, 1995 - 1996. WBO; 1998 - 2000, WBO; 2000 - 2001, WBO)
ANTONIO CARMENO (Wenezuela, 1995 - 1998, WBA)
JUNIOR JONES (USA, 1996 - 1997, WBO)
ERIK MORALES (Meksyk, 1997 - 2000, WBC; 2000, WBC i WBO)
ENRIQUE SANCHEZ (Meksyk, 1998, WBA)
NESTOR GARZA (Meksyk, 1998 - 2000, WBA)
LEHLOHONOLO LEDWABA (RPA, 1999 - 2001, IBF)
CLARENCE ADAMS (USA, 2000 - 2001, WBA)
WILLIE JORRIN (Meksyk, 2000 - 2002, WBC)
AGAPITO SANCHEZ (Dominikana, 2001 - 2002, WBO)
MANNY PACQUIAO (Filipiny, 2001 - 2003, IBF)
YOBER ORTEGA (Wenezuela, 2001 - 2002, WBA)
YODDAMRONG SITHYODTHONG (Tajlandia, 2002, WBA)
OSAMU SATO (Japonia, 2002, WBA)
JOAN GUZMAN (Dominikana, 2002 - 2005, WBO)
SALIM MEDJKOUNE (Francja, 2002 - 2003, WBA)
OSCAR LARIOS (Meksyk, 2002 - 2005, WBC)
MAHYAR MONSHIPOUR (Francja, 2003 - 2006, WBA)
ISRAEL VASQUEZ (Meksyk, 2004 - 2005, IBF; 2005 - 2007, WBC; 2007 - 2008, WBC)
DANIEL PONCE DE LEON (Meksyk, 2005 - 2008, WBO)
SOMSAK SITHCHATCHAWAL (Tajlandia, 2006, WBA)
CELESTINO CABALLERO (Panama, 2006 - 2008, WBA; 2008 - 2010, WBA Super i IBF; 2010, WBA Super)
STEVE MOLITOR (Kanada, 2006 - 2008, IBF; 2010 - 2011, IBF)
RAFAEL MARQUEZ (Meksyk, 2007, WBC)
JUAN MANUEL LOPEZ (Portoryko, 2008 - 2010, WBO)
RICARDO CORDOBA (Panama, 2008 - 2009, WBA)
TOSHIAKI NISHIOKA (Japonia, 2009 - 2012, WBC)
BERNARD DUNNE (Irlandia, 2009, WBA)
POONSAWAT KRATINGDAENGGYM (Tajlandia, 2009 - 2010, WBA)
WILFREDO VASQUEZ JR (Portoryko, 2010 - 2011, WBO)
RYOL LI LEE (Japonia, 2010 - 2011, WBA)
AKIFUMI SHIMODA (Japonia, 2011, WBA)
TAKALANI NDLOVU (RPA, 2011 - 2012, IBF)
JORGE ARCE (Meksyk, 2011, WBO)
RICO RAMOS (USA, 2011 - 2012, WBA)
GUILLERMO RIGONDEAUX (Kuba, 2012 - nadal, WBA, 2012 - nadal, WBA i WBO)
NONITO DONAIRE (Filipiny, 2012, WBO; 2012, WBO i IBF; 2012 - 2013, WBO)
JEFFREY MATHEBULA (RPA, 2012, IBF)
ABNER MARES (Meksyk, 2012 - 2013, WBC)
JONATHAN ROMERO (Kolumbia, 2013, IBF)
VICTOR TERRAZAS (Meksyk, 2013, WBC)
LEO SANTA CRUZ (Meksyk, 2013 - nadal, WBC)
KIKO MARTINEZ (Meksyk, 2013 - nadal, IBF)

Obecni mistrzowie:
GUILLERMO RIGONDEAUX (WBA i WBO)


Ostatnia walka: 13.04.2013 Nonito Donaire (W. UD)
Następna walka: 07.12.2013 Joseph Agbeko

LEO SANTA CRUZ (WBC)


Ostatnia walka: 24.08.2013 Victor Terrazas (W. 3, KO)
Następna walka: 14.12.2013 Cesar Seda

KIKO MARTINEZ (IBF)


Ostatnia walka: 17.08.2013 Jhonatan Romero (W. 6, TKO)
Następna walka: 21.12.2013 Jeffrey Mathebula

O walce: Ciekawa walka w wadze ciężkiej, walka gdzie nie widać było wyraźnego faworyta. Zdaniem sędziów dość wyraźnie wygrał Sultan. A jak walkę tę widziało forum.bokser.org?

Arturo Gatti vs Micky Ward II

Gatti vs Ward
1. 10 9
2. 9 10*
3. 10 8
4. 9 10
5. 10 9
6. 10 9
7. 10 9
8. 10 9
9. 10 9*
10. 10 9*
98-91 Arturo Gatti

Kolejna część mojej serii. Teraz przybliżę mistrzów świata w boksie zawodowym w wadze piórkowej. Wadze z wielkimi tradycjami, której historia sięga jeszcze do XIXw, ale wadze, która dziś po odejściu Mikeya Garcii i sensacyjnej porażce Abnera Maresa z Jhonnym Gonzalezem wydaje się być dość słabo obsadzona. Jednak nazwiska Erika Moralesa, Marco Antonio Barrery, Naseema Hameda, Juana Manuela Marqueza, Yuriorkisa Gamboy, Roberta Guerrero czy Mikeya Garcii powodują, że nie wolno nam zapominać, że w wadze tej walczyli wybitni bokserzy. Daje również nadzieję, że tacy pojawią się w przyszłości. Warto zwrócić uwagę na Nicholasa Waltersa. Silny i utalentowany Jamajczyk może tą kategorię zdominować na lata, chyba, że zdecyduje się przeskoczyć kategorię wyżej.

IKE WEIR (Irlandia, 1989 - 1890, Uniwersalny)
TORPEDO BILLY MURPHY (Nowa Zelandia, 1890, Uniwersalny)
YOUNG GRIFFO (Australia, 1890 - 1892, Uniwersalny)
GEORGE DIXON (Kanada, 1892 - 1896, Uniwersalny; 1897, Uniwersalny; 1898 - 1900, Uniwersalny)
FRANK ERNE (Szwajcaria, 1896 - 1897, Uniwersalny)
SOLLY SMITH (USA, 1897 - 1898, Uniwersalny)
DAVE SULLIVAN (Irlandia, 1898, Uniwersalny)
TERRY McGOVERN (USA, 1900 - 1901, Uniwersalny)
YOUNG CORBETT II (USA, 1901 - 1903, Uniwersalny)
ABE ATTELL (USA, 1903 - 1912, Uniwersalny)
JOHNNY KILBANE (USA, 1912 - 1923, Uniwersalny)
EUGENE CRIQUI (Francja, 1923, Uniwersalny)
JOHNNY DUNDEE (USA, 1923 - 1924, Uniwersalny)
KID KAPLAN (USA, 1925 - 1926, Uniwersalny)
BENNY BASS (USA, 1927 - 1928, Uniwersalny)
TONY CANZONERI (USA, 1928, Uniwersalny)
ANDRE ROUTIS (Francja, 1928 - 1929, Uniwersalny)
BATTLING BATTALINO (USA, 1929 - 1932, Uniwersalny (NBA & NYSAC))
TOMMY PAUL (USA, 1932 - 1933, NBA)
FREDDIE MILLER (USA, 1933 - 1936, NBA)
PETEY SARRON (USA, 1936 - 1937, NBA)
HENRY ARMSTRONG (USA, 1937 - 1938, Uniwersalny (NBA % NYSAC))
JOEY ARCHIBALD (USA, 1939 - 1940, Uniwersalny)
PETEY SCALZO (USA, 1940 - 1941, NBA)
RICHIE LEMOS (USA, 1941, NBA)
JACKIE WILSON (USA, 1941 - 1943, NBA)
JACKIE CALLURA (Kanada, 1943, NBA)
PHIL TERRANOVA (USA, 1943 - 1944, NBA)
SAL BARTOLO (USA, 1944 - 1946, NBA)
WILLIE PEP (USA, 1946 - 1948, Uniwersalny; 1949 - 1950, Uniwersalny)
SANDY SADDLER (USA, 1948 - 1949, Uniwersalny; 1950 - 1957, Uniwersalny)
HOGAN BASSEY (Nigeria, 1957 - 1959, Uniwersalny)
DAVEY MOORE (USA, 1959 - 1963, Uniwersalny)
SUGAR RAMOS (Kuba, 1963 - 1964, Uniwersalny (WBA & WBC))
VICENTE SALDIVAR (Meksyk, 1964 - 1967, Uniwersalny (WBA & WBC); 1970, WBC
HOWARD WINSTONE (Wielka Brytania, 1968, WBC)
RAUL ROJAS (USA, 1968, WBC)
JOSE LEGRA (Kuba, 1968 - 1969, WBC; 1972 - 1973, WBC)
SHOZO SAJIO (Japonia, 1969 - 1971, WBA)
JOHNNY FAMECHON (Australia, 1969 - 1970, WBC)
KUNIAKI SHIBATA (Japonia, 1970 - 1972, WBC)
ANTONIO GOMEZ (Wenezuela, 1971 - 1972, WBA)
CLEMENTE SANCHEZ (Meksyk, 1972, WBC)
ERNESTO MARCEL (Panama, 1972 - 1974, WBA)
EDER JOFRE (Brazylia, 1973 - 1974, WBC)
RUBEN OLIVARES (Meksyk, 1974, WBA; 1975, WBC)
BOBBY CHACON (USA, 1974 - 1975, WBC)
ALEXIS ARGUELLO (Nikaragua, 1974 - 1976, WBA)
DAVID KOTEY (Ghana, 1975 - 1976, WBC)
DANNY LOPEZ (USA, 1976 - 1980, WBC)
RAFAEL ORTEGA (Panama, 1977, WBA)
CECILLO LASTRA (Hiszpania, 1977 - 1978, WBA)
EUSEBIO PEDROZA (Panama, 1978 - 1985, WBA)
SALVADOR SANCHEZ (Meksyk, 1980 - 1982, WBC)
JUAN LA PORTE (Portoryko, 1982 - 1984, WBC)
WILFREDO GOMEZ (Portoryko, 1984, WBC)
MIN KEUN OH (Korea Południowa, 1984 - 1985, IBF)
AZUMAH NELSON (Ghana, 1984 - 1987, WBC)
BARRY McGUIGAN (Irlandia, 1985 - 1986, WBA)
KI YOUNG CHUNG (Korea Południowa, 1985 - 1986, IBF)
STEVE CRUZ (USA, 1986 - 1987, WBA)
ANTONIO RIVERA (Portoryko, 1986 - 1988, IBF)
ANTONIO ESPARRAGOZA (Wenezuela, 1987 - 1991, WBA)
CALVIN GROVE (USA, 1988, IBF)
JEFF FENECH (Australia, 1988 - 1989, WBC)
JORGE PAEZ (Meksyk, 1988 - 1990, IBF; 1990, IBF & WBO)
MAURIZIO STECCA (Włochy, 1989, WBO; 1991 - 1992, WBO)
LOUIE ESPINOZA (USA, 1989 - 1990, WBO)
MARCOS VILLASANA (Meksyk, 1990 - 1991, WBC)
YONG KYUN PARK (Korea Południowa, 1991 - 1993, WBA)
TROY DORSEY (USA, 1991, IBF)
MANUEL MEDINA (Meksyk, 1991 - 1993, IBF; 1995, WBC; 1998 - 1999, IBF; 2001 - 2002, IBF; 2003, WBO)
PAUL HODKINSON (Wielka Brytania, 1991 - 1993, WBC)
COLIN McMILLAN (Wielka Brytania, 1992, WBO)
RUBEN DARIO PALACIOS (Kolumbia, 1992 - 1993, WBO)
TOM JOHNSON (USA, 1993 - 1997, IBF)
STEVE ROBINSON (Wielka Brytania, 1993 - 1995, WBO)
GREGORIO VARGAS (Meksyk, 1993, WBC)
KEVIN KELLEY (USA, 1993 - 1995, WBC)
ELOY ROJAS (Wenezuela, 1993 - 1996, WBA)
ALEJANDRO GONZALEZ (Meksyk, 1995, WBC)
NASEEM HAMED (Wielka Brytania, 1995 - 1997, WBO; 1997, IBF & WBO; 1997 - 1999, WBO; 1999 - 2000, WBC & WBO)
LUISITO ESPINOZA (Filipiny, 1995 - 1999, WBC)
WILFREDO VAZQUEZ (Portoryko, 1996 - 1998, WBA)
HECTOR LIZARRAGA (Meksyk, 1997 - 1998, IBF)
FREDDIE NORWOOD (USA, 1998 - 2000, WBA)
CESAR SOTO (Meksyk, 1999, WBC)
PAUL INGLE (WIelka Brytania, 1999 - 2000, IBF)
GUTY ESPADAS JR (Meksyk, 2000 - 2001, WBC)
DERRICK GAINER (USA, 2000 - 2003, WBA)
MBULELO BOTILE (RPA, 2000 - 2001, IBF)
ERIK MORALES (Meksyk, 2001 - 2002, WBC; 2002 - 2003, WBC)
FRANK TOLEDO (USA, 2001, IBF)
ISTVAN KOVACS (Węgry, 2001, WBO)
JULIO PABLO CHACON (Argentyna, 2001 - 2002, WBO)
JOHNNY TAPIA (USA, 2002, IBF)
MARCO ANTONIO BARRERA (Meksyk, 2002, WBC)
SCOTT HARRISON (Wielka Brytania, 2002 - 2003, WBO; 2003 - 2005, WBO)
JUAN MANUEL MARQUEZ (Meksyk, 2003, IBF; 2003 - 2005, WBA & IBF; 2005 - 2006, WBA)
IN JIN CHI (Korea Południowa, 2004 - 2006, WBC; 2006, WBC)
VALDEMIR PEREIRA (Brazylia, 2006, IBF)
TAKASHI KOSHIMOTO (Japonia, 2006, WBC)
CHRIS JOHN (Indonezja, 2006 - nadal, WBA Super)
ERIC AIKEN (USA, 2006, IBF)
RODOLFO LOPEZ (Meksyk, 2006, WBC)
ROBERT GUERRERO (USA, 2006 - 2008, IBF)
JORGE LINARES (Wenezuela, 2007 - 2008, WBC)
STEVE LUEVANO (USA, 2007 - 2010, WBO)
OSCAR LARIOS (Meksyk, 2008 - 2009, WBC)
CRISTOBAL CRUZ (Meksyk, 2008 - 2010, IBF)
TAKAHIRO AO (Japonia, 2009, WBC)
ELIO ROJAS (Dominikana, 2009 - 2010, WBC)
JUAN MANUEL LOPEZ (Portoryko, 2010 - 2011, WBO)
YURIORKIS GAMBOA (Kuba, 2009 - 2011, WBA; 2010 - 2011, IBF)
ORLANDO SALIDO (Meksyk, 2010, IBF; 2011 - 2013, WBO; 2013 - nadal, WBO)
HOZUMI HASEGAWA (Japonia, 2010 - 2011, WBC)
JONATHAN VICTOR BARROS (Argentyna, 2010 - 2011, WBA)
JHONNY GONZALEZ (Meksyk, 2011 - 2012, WBC; 2013 - nadal, WBC)
BILLY DIB (Australia, 2011 - 2013)
CELESTINO CABALLERO (Panama, 2011 - 2012, WBA)
DANIEL PONCE DE LEON (Meksyk, 2012 - 2013, WBC)
NICHOLAS WALTERS (Jamajka, 2012 - nadal, WBA)
MIGUEL ANGEL GARCIA (USA, 2013, WBO)
JEWGIENIJ GRADOWICZ (Rosja, 2013 - nadal, IBF)
ABNER MARES (Meksyk, 2013, WBC)

Obecni mistrzowie:
CHRIS JOHN (WBA Super)


Ostatnia walka: 14.04.2013 Satoshi Hosono (D. TD)
Następna walka: 06.12.2013 Simpiwe Vetyeka

NICHOLAS WALTERS (WBA)


Ostatnia walka: 09.11.2013 Alberto Garza (W. 4, TKO)
Następna walka: Nie zaplanowano

JHONNY GONZALEZ (WBC)


Ostatnia walka: 24.08.2013 Abner Mares (W. 1, KO)
Natępna walka: Nie zaplanowano

ORLANDO SALIDO (WBO)


Ostatnia walka: 12.10.2013 Orlando Cruz (W. 7, KO)
Następna walka: Nie zaplanowano

JEWGIENIJ GRADOWICZ (IBF)


Ostatnia walka: 27.07.2013 Mauricio Javier Munoz (W. UD)
Następna walka: 23.11.2013 Billy Dib

Tym razem starałem się brać informacje i zdjęcia z bardzo wiarygodnych źródeł, więc mam nadzieję, że zdołałem ustrzec się przed błędami.
Dodałem też pozycję "Ostatnia walka" pod zdjęciami obecnych mistrzów. Brakowało mi tego.